ชีวิตช่วงต้น

พระองค์ประสูติเมื่อ 5 มกราคม ค.ศ. 1209 ที่ปราสาทวินเชสเตอร์ พระโอรสคนที่สองของพระเจ้าจอห์นแห่งอังกฤษกับอิซาเบลลาแห่งอ็องกูแลม พระองค์ได้รับแต่งตั้งเป็นผู้ว่าการสูง ((High Sheriff) แห่งบาร์กเชียร์ ตอนพระชนมายุเพียง 8 ชันษา ทรงถูกขนานนามว่าเคานต์แห่งปัวตูตั้งแต่ ค.ศ. 1225 และในปีเดียวกัน ตอนพระชนมายุ 16 ชันษา พระเชษฐาของพระองค์ พระเจ้าเฮนรี่ที่ 3 แห่งอังกฤษ พระราชทานคอร์นวอลล์ให้พระองค์เป็นของขวัญวันคล้ายวันประสูติ ให้พระองค์เป็นผู้ว่าการสูงแห่งคอร์นวอลล์ รายได้ที่มาจากคอร์นวอลล์ของริชาร์ดช่วยให้พระองค์เป็นหนึ่งในชายที่ร่ำรวยที่สุดในยุโรป แม้พระองค์จะสู้รบในนามของพระเจ้าเฮนรี่ในปัวตูและบริททานี และทำหน้าที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์สามครั้ง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องมักตึงเครียดในช่วงต้นรัชสมัยของเฮนรี่ ริชาร์ดก่อกบฏต่อพระองค์สามครั้ง

การแต่งงานกับอิซาเบล: ค.ศ. 1231-40

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1231 พระองค์เสกสมรสกับอิซาเบล มาร์แชล ภรรยาม่ายผู้ร่ำรวยของเอิร์ลแห่งกลอสเตอร์ สร้างความไม่พอใจอย่างมากแก่พระเชษฐา พระเจ้าเฮนรี่ ที่หวาดกลัวตระกูลมาร์แชลเพราะเป็นตระกูลที่ร่ำรวย มีอิทธิพล และมักเป็นปรปักษ์กับพระองค์ ริชาร์ดกลายเป็นพ่อเลี้ยงของลูกหกคนจากสามี่คนแรกของอิซาเบล ในปีเดียวกันพระองค์ได้ที่พักอาศัยหลัก ปราสาทวอลลิงฟอร์ดในบาร์กเชียร์ (ปัจจุบันคือออกซฟอร์ดเชียร์) มา และได้ใช้เงินจำนวนมากไปกับการปรับปรุงมัน พระองค์ยังมีที่โปรดที่อื่นในมาร์โลว์และซิปเปนแฮมในบักกิ้งแฮมเชียร์ อิซาเบลกับริชาร์ดมีพระโอรสสี่คนที่มีเพียงพระโอรส เฮนรี่แห่งอัลเมน คนเดียวที่มีชีวิตรอดจนถึงวัยผู้ใหญ่ ริชาร์ดไม่ถูกกับซิมง เดอ มงต์ฟอต์ และปลุกปั่นการก่อกบฏขึ้นมาใน ค.ศ. 1238 เพื่อคัดค้านการแต่งงานของพระขนิษฐา เอเลนอร์ กับซิมง พระองค์ถูกปลอบให้สงบลงด้วยของขวัญราคาแพง เมื่ออิซาเบลอยู่บนเตียงที่เสียชีวิตในค.ศ. 1240 เธอขอให้ฝังเธอข้างสามีคนแรกที่ทูว์กสบรี แต่ริชาร์ดกลับฝังเธอที่บัวลิวแอบบีย์แทน ทว่าพระองค์ส่งหัวใจของเธอไปที่ทูว์กสบรี

ครูเสดและการแต่งงานกับซ็องเจีย: ค.ศ. 1240-43

ต่อมาในปีนั้น ริชาร์ดออกเดินทางไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ นำกองทัพที่สองของผู้ทำครูเสดไปถึงในช่วงครูเสดของบารอน พระองค์ไม่ได้ต่อสู้ในสมรภูมิแต่ดูแลเรื่องเจรจาเพื่อให้ปล่อยตัวนักโทษ (ที่เป็นที่รู้จักที่สุดคืออาโมรีที่ 6 แห่งมงต์ฟอต์) และทำการฝังผู้ทำครูเสดที่ถูกฆ่าที่สมรภูมิแห่งกาซาในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1239 พระองค์ยังสร้างป้อมปราการแอสเกอโลนที่ถูกรื้อทำลายโดยซาลาดินขึ้นมาใหม่ ระหว่างเดินทางกลับจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ริชาร์ดแวะไปหาพระขนิษฐา อิซาเบลลา จักรพรรดินีของเฟรเดอริคที่ 2 จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์

หลังการประสูติของเจ้าชายเอ็ดเวิร์ดใน ค.ศ. 1239 บทบัญญัติที่ถูกตั้งขึ้นในกรณีที่กษัตริย์สิ้นพระชนม์เอื้อประโยชน์ให้แก่พระราชินีกับพระญาติสายซาวัวและไม่รวมถึงริชาร์ด เพื่อป้องกันไม่ให้ริชาร์ดไม่พอใจ พระเจ้าเฮนรี่กับพระราชินีเอเลนอร์จึงมีความคิดที่จะให้ริชาร์ดแต่งงานกับซ็องเจีย น้องสาวของเอเลนอร์ ไม่นานหลังการกลับมาเมื่อวันที่ 28 มกราคม ค.ศ. 1242 ของริชาร์ด ระหว่างการเดินทางไปดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ริชาร์ดได้พบกับซ็องเจียในโพรว็องซ์ ที่ซึ่งพระองค์ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากบิดาของซ็องเจีย รามอน เบเรนเกร์ที่ 4 และได้ตกหลุมรักหญิงสาวผู้งดงาม[3] ริชาร์ดกับซ็องเจีย (ที่ภาษาอังกฤษเรียกว่าซินเธีย) แต่งงานกันที่เวสต์มินสเตอร์ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1243

การแต่งงานนี้ผูกพระองค์เข้ากับกลุ่มราชวงศ์แน่นหนาขึ้น น้องสาวคนเล็กของเอเลนอร์กับซ็องเจีย เบียทริซ จะเสกสมรสกับชาร์ลที่ 1 แห่งเนเปิลส์ ในขณะที่พี่สาวคนโต มาร์กาเร็ต อภิเษกสมรสกับพระเจ้าหลุยส์ที่ 9 แห่งฝรั่งเศส การแต่งงานกับกษัตริย์แห่งฝรั่งเศสและอังกฤษกับพระอนุชาทั้งสองของสี่พี่น้องจากโพรว็องซ์พัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศจนนำไปสู่สนธิสัญญาปารีส[4]

ปัวตูและซิซิลี

ริชาร์ดได้รับแต่งตั้งเป็นเคานต์แห่งปัวตูก่อนเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1225[5] ทว่าการอ้างสิทธิ์ในแกสโคนีกับปัวตูของริชาร์ดทำได้แค่ในนาม และใน ค.ศ. 1241 พระเจ้าหลุยส์ที่ 9 แห่งฝรั่งเศสมอบปัวตูให้พระอนุชาของพระองค์เอง อัลฟองซ์ ยิ่งไปกว่านั้น พระมารดาของริชาร์ดกับเฮนรี่ อิซาเบลลาแห่งอ็องกูแลม ยังอ้างว่าทรงถูกพระราชินีฝรั่งเศสดูแคลน ทั้งคู่ได้รับการสนับสนุนจากบิดาเลี้ยง ฮิวจ์ที่ 10 แห่งลูซินญ็อง ให้เอาปัวตูกลับคืนมา แต่การออกเดินทางไปสู้รบประสบความล้มเหลวทางการทหารหลังลูซินญ็องทรยศพระองค์[6] ริชาร์ดยอมวางมือจากปัวตูราวเดือนธันวาคม ค.ศ. 1243[5]

พระสันตะปาปาเสนอบัลลังก์แห่งซิซิลีให้ริชาร์ด แต่อ้างอิงตามแมทธิว ปารีส พระองค์ตอบสนองต่อราคาที่สูงเกินรับได้ด้วยการพูดว่า "บอกมาเลยก็ได้ว่าจะให้ข้าเอาพระจันทร์มาให้ท่าน - เหยียบขึ้นไปบนก้อนเมฆแล้วดึงมันลงมา"[7] พระเชษฐาของพระองค์ พระเจ้าเฮนรี่ จึงซื้ออาณาจักรมาให้พระโอรสของพระองค์เองแทน

กษัตริย์แห่งเยอรมนี: ค.ศ. 1256

แม้ริชาร์ดจะได้รับเลือกใน ค.ศ. 1256 ให้เป็นกษัตริย์แห่งเยอรมนีโดยเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกสี่ในเจ็ด (โคโลญ, ไมนทซ์, เจ้านครรัฐผู้เสมอเหมือนกษัตริย์ และโบฮีเมีย) ฝ่ายตรงข้ามของพระองค์คืออัลฟองโซที่ 10 แห่งคาสตีล ที่ได้รับคะแนนเสียงจากแซ็กโซนี, บรันเดนบวร์ก และเทรียร์ พระสันตะปาปากับกษัตริย์แห่งฝรั่งเศสเอียงไปทางฝั่งอัลฟองโซ แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็ถูกโน้มน้าวโดยพระญาติผู้ทรงอำนาจของพระมเหสีของพระเชษฐาของริชาร์ด เอเลนอร์แห่งโพรว็องซ์ ให้สนับสนุนริชาร์ด อ็อตโทคาร์ที่ 2 แห่งโบฮีเมีย ที่ตอนแรกลงคะแนนให้ริชาร์ดแต่ต่อมาเลือกอังฟองโซท้ายที่สุดก็ยอมสนับสนุนเอิร์ลแห่งคอร์นวอลล์จนได้เสียงส่วนใหญ่มา ริชาร์ดจึงจ่ายสินบนให้เพียงสี่คน แต่เป็นเงินก้อนโต 28,000 มาร์ก เมื่อ 27 พฤษภาคม ค.ศ. 1257 อาร์ชบิชอปแห่งโคโลญสวมมงกุฎให้ริชาร์ดเป็น "กษัตริย์ของชาวโรมัน" ด้วยตนเองในอาเค่น ทว่า เช่นเดียวกับความเป็นเจ้าเหนือหัวในแกสโคนีกับปัวตู ตำแหน่งของพระองค์ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากมาย และพระองค์ได้ไปเยือนเยอรมนีเป็นเวลาสั้นๆเพียงสี่ครั้งในช่วง ค.ศ. 1257 ถึง 1269

ชีวิตบั้นปลาย, การสิ้นพระชนม์ และการสืบทอดต่อ

พระองค์ก่อตั้งเบิร์นแฮมแอบบีย์ในบักกิ้งแฮมเชียร์ในค.ศ. 1263 และกราเซาซ์ อาเค่น ในค.ศ. 1266

พระองค์เข้าร่วมกับพระเจ้าเฮนรี่ในการต่อสู้กับกลุ่มกบฏของซิมง เดอ มงต์ฟอต์ในสงครามบารอนครั้งที่สอง (ค.ศ. 1264-67) หลังผู้สนับสนุนกษัตริย์พ่ายแพ้ที่สมรภูมิแห่งลูอิส ริชาร์ดลี้ภัยไปวินด์มิลล์ ถูกเจอตัวและถูกจองจำจนถึงเดือนกันยายน ค.ศ. 1265

ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1271 พระองค์เส้นเลือดในสมองตีบ ฝั่งขวาเป็นอัมพาตและสูญเสียความสามารถในการพูด เมื่อ 2 เมษายน ค.ศ. 1272 ริชาร์ดสิ้นพระชนม์ที่ปราสาทเบอร์เคมสเต็ดในฮาร์ตฟอร์ดเชียร์ พระองค์ถูกฝังข้างพระชายาคนที่สอง ซ็องเจียแห่งโพรว็องซ์ กับเฮนรี่แห่งอัลเมน พระโอรสที่มีกับพระชายาคนแรก ที่เฮลส์แอบบีย์ที่พระองค์ก่อตั้ง

หลังการสิ้นพระชนม์ เกิดการแย่งชิงอำนาจตามมาในเยอรมนีซึ่งจบลงใน ค.ศ. 1273 ด้วยการปรากฏตัวของกษัตริย์โรมันคนใหม่ รูดอล์ฟที่ 1 แห่งฮับสบวร์ก กษัตริย์คนแรกของตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่ปกครองจักรวรรดิ ในคอร์นวอลล์ ริชาร์ดถูกสืบทอดต่อโดยเอ็ดมุนด์ พระโอรสที่มีกับพระชายาคนที่สอง ซ็องเจีย